Publicaties

Blog van een deelnemer over de training Traumaverwerking met de paarden

​

Ik voel de zon en er gaat een lichte twinkeling door mijn lijf. Ik loop door de wei, richting de paarden die daar vredig staan te grazen. Het voelt fijn. Ik loop met ontspannen pas en onderdruk een neiging tot huppelen. Plots verandert er iets.

Ik denk aan de opdracht die me te doen staat: naar de kudde paarden lopen en contact maken, kijken of ik verbinding kan maken met een paard, zodat het met me mee wil. ‘Contact maken. Wat is dat dan eigenlijk?’, denk ik plots. Ondanks dat ik met paarden wellicht makkelijker in contact treed dan met mensen, maakt de opdracht die ik krijg me plots nerveus. Ik voel dat ik wil voldoen aan de opdracht. Het goed wil doen. Ik kijk achterom en zie op een paar meter afstand 9 paar mensenogen mijn kant opkijken. Het lijkt of ze heel hard denken. Ik draai me weer om en voel een klomp in mijn maag, die ik probeer te vermijden. Ik zoek welk paard er toegankelijk uitziet, dwaal een beetje rond en merk dat ik mezelf eigenlijk een beetje kwijt ben..

​

Ik was afgelopen week op de driedaagse training ‘Traumaverwerking met paarden’, georganiseerd door Marengo trainingen. Marta Cirera Baqués uit Spanje, was gastdocent om een groep paardencoaches een introductie te geven in de methode Somatic Experience en dit te combineren met het werken met paarden. Somatic experience, ontwikkeld door Peter Levine, is een manier van werken die ingezet wordt voor het verwerken van trauma en opgeslagen stress in je lijf. Het is een manier van werken die ik zelf ook ervaren heb en die voor mij heel waardevol is om te leren mijn lijf te kalmeren, wanneer ik voel dat ik stress opbouw. Om te ervaren hoe deze manier van werken ingezet kan worden met behulp van paarden, was voor mij de uitgelezen kans om persoonlijke interesse te combineren met mijn fascinatie voor het werken met paarden.

​

Daar stond ik dus, in de wei. Me ontzettend bewust van de opdracht, niet wetend wat te doen. Ik liep maar een beetje heen en weer in de kudde, aaide hier en daar een paard en merkte hoe ik totaal genegeerd werd en de paarden zich van mij wegdraaiden. Ai.., dat voelde extra pijnlijk.. Ik dacht aan de groep mensen die dit van een afstandje aan het observeren waren. De klomp in mijn maag werd steeds een beetje zwaarder en ik merkte dat ik maar gewoon bleef staan, niet in staat om iets anders uit te proberen.

​

Het was geen fijn gevoel, maar wel een hele waardevolle ervaring. Het wees me erop dat de stress in mijn lijf opliep en ik daardoor niet meer in staat was om contact te maken met mezelf, laat staan met de paarden. Want dat was de essentie van deze dagen: Hoe zorg je ervoor dat er veiligheid is, de veiligheid waarbij je mensen iets kunt leren over hun lijf, zonder dat de stress zo hoog oploopt dat ze het contact met zichzelf verliezen en contact met de omgeving aangaan niet meer mogelijk is. De enige manier om dit mensen te kunnen leren, is dan ook om te voelen hoe het voor jou is en hoe je zelf de rust weer terugbrengt in je lijf.

​

De paarden waren daarvoor de perfecte spiegel. Omdat paarden vluchtdieren zijn en ze voornamelijk reageren vanuit angst en vluchten, is het voor hen de basis van vertrouwen dat jij congruent bent, dat jij laat zien wat er gaande is in jou. Zodra jij in contact treedt met een glimlach op je gezicht maar er vanbinnen een orkaan raast, zal een paard er niet voor kiezen de verbinding met je aan te gaan. Ook als het lastig is om te voelen wat er in je lijf gaande is, of je wel echt aanwezig in het nu bent, of als je je afsluit of vooral in je hoofd zit, kan een paard je informatie geven door zijn manier van reageren op je. We oefenden afgelopen dagen dan ook om verbinding te maken met een paard terwijl je contact houdt met je lijf, middels het scannen van je lijf, je ademhaling én de lichaamstaal van het paard. Het was mooi om te zien hoe elke deelnemer zijn eigen processen doormaakte, en we als groep de veiligheid voelden om deze ervaringen met elkaar te delen. Zo hadden we de ervaring dat het uniek is op welke wijze rust en veiligheid door iemand ervaren kan worden. Ieder heeft zo zijn voorkeuren: waar in de ruimte je je bevindt, wie er veilig genoeg voelt om mee te delen, of het juist helpend voelt om veel woorden te gebruiken in een oefening, of dat dat juist afleidt. Als mens en paard hebben we echter altijd iets gemeenschappelijk: angst voelt als angst en onze manier van reageren op angst is hetzelfde. Het is de kunst om individueel te ontdekken hoe je mensen kunt helpen op momenten dat ze overweldigd raken, zodat ze de verbinding met zichzelf terug kunnen vinden.

​

De tweede dag werd ik opnieuw uitgenodigd om verbinding met een paard te maken. Ik realiseerde me dat ik meer achterover mocht leunen. Dat hard werken een strategie is die geen verbinding geeft. Dit keer voelde ik me ontspannen tijdens de oefening, voelde ik hoe ik met mijn ademhaling effect had op de ontspanning van het paard, merkte ik dat de groep veilig voelde en ik in verbinding kon blijven met wat ik aan het doen was. Ik had nu niet het gevoel dat ik druk geobserveerd werd. Het was een fascinerende ervaring, waarin ik merkte dat less écht more was en dat ik verbinding met zowel mezelf als het paard en de omgeving had.

​

Gedurende de hele training waren er oefenmomenten om te voelen hoe je in contact kunt blijven met je lijf, mensen om je heen en het paard. De theorie die tussendoor behandeld werd, kon gelijk in praktijk gebracht worden.

Een indrukwekkende oefening was het moment waarop Marta een van onze deelnemers op het paard liet stappen. We kregen de opdracht bewust oplettend te zijn op zowel de lichaamstaal van het paard als de deelnemer, zodat elke vorm van spanning een moment kon worden van zoeken naar gronding, contact met je lijf en de aarde. Hierdoor zag je hoe de verbinding tussen paard en mens weer herstelde. Diego, het paard dat we voor deze oefening gebruikten, liet totale ontspanning zien en de verbinding met de deelnemer was zo duidelijk en mooi. Zij kwam met een stralende glimlach van het paard af. Het was ons wel duidelijk, het voelen van deze connectie, in het hier en nu zijn, is een ervaring die zowel intens als heel helend kan zijn. Een manier om je oké  te voelen in je eigen lijf, een manier om te leren hoe je tot ontspanning kunt komen, waardoor je vanuit je volwassen zelf in verbinding kunt treden met anderen en de wereld.

Zoals ze over mensen weleens zeggen: dat is een man van weinig woorden, ben ik juist een vrouw van veel woorden. Ik praat, denk en analyseer graag. Dat maakt in je lijf zijn en contact voelen met anderen soms wat uitdagender. Terwijl ik hier zo zit te schrijven, doe ik mijn best de woorden te vinden om uit te kunnen drukken hoe ontzettend mooi deze training was. Dat voelt een beetje onmogelijk momenteel. Het laat me denken aan de momenten in de training waarop dat gebeurde en waarvan een van de andere deelnemers tegen me zei: ‘Het lijkt erop dat als jij stil wordt, dat juist het moment is dat het binnenkomt.’ Dat vond ik een mooie observatie en ik denk dat ze gelijk heeft. Dat is nu ook zo: Ik raak er stil van, dus het is goed zo.

​

Blog door Linda Wessels